Na leżance u ciuchoterapeuty

Tak sobie niedawno rozmyślałam przy okazji Dnia Spódnicy (na którego obchody niestety się nie załapałam) o tym, jak diametralnie zmieniło się moje podejście do tej części garderoby. Przez jakieś 20 lat prawie w ogóle nie nosiłam spódnic i sukienek, bo wszyscy mi powtarzali, że mam za chude nogi. Sama się dziwię, jak mogłam być takim małym bezkręgowcem i tak się tym przejmować, zwłaszcza że zwykle wszystko lubiłam robić po swojemu, a wręcz na przekór (w rodzinie do dziś krąży opowieść o tym, jak kiedyś podczas zabawy Mama powiedziała mi, żebym nie tarła głową o dywan, na co ja specjalnie zaczęłam trzeć tak długo, aż zdarłam sobie skórę, i potem przez dwa tygodnie nosiłam na czole efektowny "stygmat"). Na szczęście w końcu się opamiętałam i teraz "dzień spódnicy" obchodzę średnio co drugi dzień. Ba, żeby nadrobić stracone lata, zamierzam śmigać w mini co najmniej do pięćdziesiątki! Lojalnie uprzedzam :)

coś, co nie wiem, jak nazwać (narzutka?) - Camaieu
koszulka - Zara
naszyjnik - H&M
spódnica z absolutnie przepięknym wzorem - Carrot and Parrot
rajstopy - Calzedonia
podkolanówki - Calzedonia
kozaki - Ash (e-bay)