#SztywniaraCzyta: G'rls ROOM

Stała się rzecz niesłychana. Znalazłam magazyn dla siebie! Młodsza Sztywniara byłaby w szoku, bo nie dość, że jest kobiecy, to w dodatku feministyczny. Dlaczego byłaby w szoku? Ano dlatego, że kiedy byłam młodsza, nie myślałam o sobie jako o kobiecie, ani tym bardziej feministce. Zaraz, zaraz, że co? No po prostu w moim mózgu zawsze byłam po prostu mną, a nie żadną "kobietą". To znaczy oczywiście wiedziałam, że jestem kobietą, ale wydawało mi się, że jestem "inna niż inne", bo zupełnie nie identyfikowałam się z tym, co typowo kobiece (czyli - jak mi się wydawało - szminki, brokat i rozczulanie się zdjęciami niemowlaków). Kompletnie nie rozumiałam też, o co chodzi tym całym feministkom. Jaka dyskryminacja? Przecież kobiety już dawno wszystko wywalczyły. Czego one jeszcze chcą? Uważałam je za bandę agresywnych bab, które nienawidzą mężczyzn i szukają dziury w całym.

Trochę czasu musiało upłynąć, zanim zrozumiałam, że to nie ja jestem "inna", tylko po prostu kobiety bywają bardzo różne. Jak to ludzie (szok, co nie?). I że chociaż dla mojej tożsamości płeć może nie być jakąś kluczową kwestią, to ma ona zasadnicze znaczenie na przykład dla osób tworzących prawo, które bezpośrednio wpływa na moje życie. Natomiast fakt, że nikt nigdy nie powiedział mi wprost: "Jesteś głupia / mniej ważna, bo jesteś kobietą", wcale nie znaczy, że mizoginia i dyskryminacja to jakieś wymysły babochłopów w bojówkach. Seksizm czasem bywa bardzo subtelny albo tak głęboko zakorzeniony w naszej kulturze i "tradycji", że wiele kobiet nawet nie zdaje sobie z niego sprawy. Kiedy jednak raz zacznie się dostrzegać jego codzienne przejawy, to potem nie da się już tego odwidzieć i udawać, że wszystko jest OK.

Uuu, poważnie się zrobiło, a miało być pozytywnie, bo jestem megaszczęśliwa, że w końcu udało mi się znaleźć magazyn, który pasuje mi w 100%. Panie (i panowie?), przedstawiam G'rls ROOM!

G'rls ROOM
magazyn: girlsROOM.pl/grls
portal: entertheROOM.pl

(do kupienia m.in. w Empiku, krakowskim MOCAK-u, gdańskiej Sztuce Wyboru oraz oficjalnym sklepie internetowym)

O tym, że coś takiego w ogóle pojawiło się na rynku, dowiedziałam się zupełnie przypadkiem. Na Instagramie mignęło mi zdjęcie z jakiejś imprezy, na której sprzedawany był pierwszy numer. Kilka kliknięć, szybki rekonesans. Opis brzmiał obiecująco:

G’rls ROOM to magazyn tworzony przez dziewczyny, ale nie tylko dla dziewczyn.

Wciąż za mało mówi się o prawach kobiet, ich seksualności oraz o pozytywnym podejściu do ciała. Jesteśmy za solidarnością kobiet, razem możemy zrobić dużo dobrego. Oddajemy głos kobietom oraz wszystkim tym, którym równe prawa i tolerancja nie są obce.

Wyróżnia nas: książkowy format, autorska szata graficzna i przyjazny dla środowiska, przyjemny w dotyku papier, którego kremowa tonacja zapewnia komfort podczas czytania. Działamy na wszystkie zmysły, dbając o najwyższą jakość lektury.

Następnego dnia już byłam w empiku, trzymając kciuki, żeby to było to. I z przyjemnością (oraz ulgą) mogę obwieścić, że jest! Nie pamiętam, kiedy ostatnio przeczytałam jakiś magazyn od deski do deski. A artykuły w G'rls ROOM czytałam po kolei, jak leci (nawet opowiadanie, które zwykle omijam) i naprawdę KAŻDY był ciekawy.

Co zainteresowało mnie szczególnie? Największe wrażenie zrobiła na mnie rozmowa z dziewczynami z inicjatywy #MamyGłos. To licealistki i studentki, które stworzyły grupę działającą na rzecz nastolatek w Polsce. Walczą ze stereotypami i seksizmem w szkole, uświadamiają dziewczynom ich prawa, pomagają budować poczucie własnej wartości i pewność siebie. Jak? A na przykład tak:

Jak ja żałuję, że za moich czasów nie było takich inicjatyw! Albo były, tylko ja o nich nie wiedziałam. Bo YouTuba też nie było. W ogóle internetu nie było. Co zainspirowało dziewczyny do założenia grupy? Tak na to pytanie odpowiada Ola Jarocka:

Nasz aktywizm wziął się z tego, że zauważyłyśmy, że coś jest nie tak. Szczególnie widać to w szkole, w zachowaniu wielu nauczycieli. W tym, na jakie komentarze pozwalają sobie pod adresem dziewczyn, jak i w tym, czego się uczymy czy raczej czego się nie uczymy - na przykład na historii bardzo mało mówi się o kobietach. Jestem w trzeciej klasie liceum, mam rozszerzoną historię, ale na lekcjach praktycznie nie wspomina się o historii kobiet, począwszy od takich podstawowych spraw, jak ich pozycja w społeczeństwie od czasów starożytnych.

Jako żywo stanęła mi przed oczami sytuacja z podstawówki, kiedy na lekcji historii razem z koleżanką z ławki (Agata, jeśli czytasz, to pozdrawiam) spierałyśmy się z nauczycielem, że oprócz Horacego i spółki w Starożytności musiały być też jakieś kobiety poetki. Nauczyciel założył się z nami (pewnie o plusa w dzienniku), że na bank żadnej nie znajdziemy. Poleciałyśmy do biblioteki i z pomocą pani bibliotekarki znalazłyśmy dowód, że mamy rację. Całe dumne na kolejnej lekcji rzucamy, że ha-HA! SAFONA, gościu! IN YOUR FACE!, a nauczyciel na to: oj tam, oj tam, no to jedna, to tylko potwierdza, że wpływ kobiet na literaturę był praktycznie żaden. Szach i mat. Dlatego zarówno ja teraźniejsza, jak i ja z przeszłości bardzo się cieszymy, że dziewczyny w tak młodym wieku są już tak świadome, że działają, że walczą, że im się chce. I że być może dzięki nim inne młode kobiety zrozumieją, po co im ten cały feminizm, dużo wcześniej, niż pojęłam to ja.

Co jeszcze ciekawego w tym numerze? A m.in. świetny artykuł Pauliny Klepacz "Wagina: Instrukcja obsługi" - o naszym podejściu do tej części ciała, niewiedzy i wstydzie. Jest też rozmowa z Moniką Mularczyk - twórczynią marki momu, czyli ręcznie szytych koszulek z komputerowymi haftami (wśród wzorów m.in. Frida Kahlo, Matka Boska, joginki, kot i kaktus), którymi zachwycam się od kilku miesięcy. No i wywiad z Marią Sadowską, reżyserką filmu o Michalinie Wisłockiej - polskiej seksuolożce, autorce słynnej "Sztuki kochania" (czyi rodzice nie mają w domu egzemplarza, ten trąba!). Film wchodzi do kin 27 stycznia. Zwiastun zwiastuje naprawdę dobre rzeczy:

Z informacji bardziej technicznych: G'rls ROOM jest kwartalnikiem, ma format B5 (ważna informacja, jeśli będziecie go szukać na półkach z prasą, bo przez niewielkie rozmiary łatwo go przeoczyć) i kosztuje 9 zł. Szatą graficzną przypomina trochę zin, a trochę oldskulową gazetkę szkolną. Na 70 stron jest tylko 7 reklam (książka, film, Fundacja Feminoteka, salon fryzjerski, polska marka odzieżowa oraz artykuł, w którym dziewczyny z redakcji testują niszowe kosmetyki; jak na moje standardy, zarówno dobór, jak i liczba reklam naprawdę spoko).

Pierwszy numer ustawił poprzeczkę bardzo wysoko, więc z nadzieją (i niecierpliwością) będę wyczekiwać kolejnych. Droga Redakcjo, dziękuję, że jesteście, i mocno trzymam kciuki!